ภาษามือไม่ใช่แค่สื่อสารระหว่างคนพิการทางหูเท่านั้น เพราะบางคนพอได้ยินว่าภาษามือต่างก็คิดว่าเป็นการสื่อสารระหว่างคนปกติกับคนที่พิการทางการรับรู้เสียง หรือคนที่พิการทางการับรู้เสียง กับผู้พิการทางรับรู้เสียงด้วยกัน แต่ก็ยังมีบนบางกลุ่มก็ใช้ภาษามือในการสื่อสารเช่นกัน อย่างเช่นคนงานก่อสร้างที่อยู่ในที่สูงๆกับคนที่คอยสั่งการอยู่ด้านล่างหรือไกล และอาจจะเป็นเหล่าพลทหารที่ใช้ในระหว่างสงครามหรือการฝึกฝน ดังนั้นจะเห็นได้ว่าภาษามือก็จำเป็นไม่แพ้ภาษาอื่นๆเลย

โดยพื้นฐานแล้วภาษามือนั้นไม่ได้สื่อสารผ่านมือเท่านั้น แต่เป็นการรวมถึงการออกท่าทางผ่านใบหน้า ริมฝีปาก ดังนั้นหากเราสามารถเคลื่อนไหวหรือสื่อสารได้ทุกส่วนของร่างกายได้ก็ยิ่งดี และจากที่บอกไปข้างต้นว่าไม่ได้มีแค่ภาษามือของคนพิการทางหูเท่านั้น ดังนั้นในการสื่อสารภาษามือก็จะมีเอกลักษณ์ในรูปแบบของคนเราจะสื่อถึงด้วย อย่างเช่นหากเราสื่อกับคนพิการทางหู คนพิการทางหูเขาก็จะตีความหมายได้เอง และภาษามือก็ต่างกับภาษาอื่นๆบนโลกที่มีหลักภาษาที่ต่างกันของแต่ละประเทศ แต่ละทวีป ซึ่งส่วนใหญ่ในแต่ละประเทศก็จะมีภาษามือเป็นของตัวเองทั้งนั้น

ดังนั้นภาษามือจึงจัดอยู่ในหมวดอวัจนภาษา เพราะต้องใช้ส่วนต่างๆของร่างกายในการสื่อสารเช่น การเคลื่อนไหวมือ และแขน ทำให้ผู้ที่จะสื่อสารภาษามือได้ต้องมีความอดทนและการเรียนรู้ที่ดี เน้นใช้ในด้านความจำมากกว่าความเข้าใจ

ทั้งนี้ภาษามือ หรือการสื่อสารด้วยร่างกายนั้นสามารถแบ่งแยกออกมาได้เป็น 2 ประเภท ซึ่งมีทั้งแบบภาษามือธรรมชาติ และภาษาที่ประดิษฐ์ นั้นก็คือขึ้นอยู่กับเราว่าอยากจะใช้ภาษาในรูปแบบไหนนั้นเอง จะเอาแบบเรียบง่ายหรือเป็นทางการก็ขึ้นอยู่กับเรา รวมถึงบ่งบอกความใกล้ชิดได้อย่างดีหากเราเลือกที่จะใช้แบบเป็นกันเองหรือพยายามใช้ภาษามือในแบบที่ทำให้คู่สนทนาของเราเข้าใจง่ายที่สุดก็ได้